The one with the seagull and the cat who taught her to fly

ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ προχωρήστε παρακάτω. 

The Mad Hatter’s Book Club decided that the next stop would be South America. So, we chose the children’s book The Story of the Seagull and the Cat who Taught her to Fly by Luis Sepúlveda.

Sepúlveda, prolific as a writer and famous as a journalist, was a politically activist; leader of the student movement, part of the Allende administration in the department of cultural affairs, and negotiator between the government and Chilean companies. After the coup in Chile, he was jailed for two and a half years when the general Pinochet was in power. He was also accused for treason and subversion and suffered in exile. Sepúlveda lived for several months with the indigenous people of a province – that I don’t remember its name- in Ecuador and tried to make a literacy teaching plan for them. He was part of the revolution in Nicaragua next to Simón Bolívar. Last but not least, he was actively engaged with Greenpeace. During one of his interviews, he was asked how did he come to write children’s books after all these adventures and he humbly answered:

“I know that for many people my life has been that of an adventurer, similar to Indiana Jones, but in reality I was and am still a coherent man and I have lived in conformity with my principles. And it is precisely because I have nothing to be ashamed of that I can also write books for children”.

Sepúlveda is certainly one of those authors that their life is strongly depicted in their works. I think that this book is about the environmental crisis because that’s the starting point. But what I liked about it wasn’t the obvious/hidden message about how important is to save the environment. Nor was it the motherly love, the significance of friends in our lives or the importance  of the acceptance amongst the different other that made me love this book. It was Zorbas. Yeap, Zorbas the fat black cat that was also wise and cute and fat and black and I’ve already said that. Zorbas loved and cherished life like the homonymous hero in the book by Kazantzakis. And he was such wise a cat that said this exceptional and ugly truth: only those who dare may fly. In this particular work of his, Sepúlveda manages to captivate the reader in almost 150 pages with funny dialogues that promote the inner self of each character and make him aware that if he cares even a little bit, he will find a solution. We just need more cats like Zorbas and more seagulls like Lucky in our lives to show us that even though we may be different we’re still able to communicate and understand each others feelings. We just need to be less blind and develop fully our environmental consciousness and responsibility.

FUN FACT: When he was in exile and live in Hamburg, he had two cats, Zorbas and Bouboulina whose names he had borrowed from Kazantzakis novel!

** Here’s a link of one of his interview Alice found. It’s in Greek and Spanish, but there’s the option of Spanish subtitles as well. You can also find a wrap- up of the movie here.

---

 Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει

Η Λέσχη του Τρελοκαπελά κατευθύνθηκε προς τη Νότια Αμερική και για το Γενάρη επιλέξαμε το παιδικό βιβλίο του Σεπούλβεδα, Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γάτο να πετάει.

Πολυγραφότατος ως συγγραφέας και γνωστός ως δημοσιογράφος, ο Σεπούλβεδα υπήρξε ακτιβιστής – αρχηγός του φοιτητικού κινήματος και μέρος της κυβέρνησης Αγιέντε αλλά και διαμεσολαβητής μεταξύ της κυβέρνησης και των επιχειρήσεων της Χιλής. Μετά το πραξικόπημα στη Χιλή, με τον στρατηγό Πινοσέτ στην εξουσία φυλακίστηκε για δυόμησι χρόνια ενώ κατηγορήθηκε για προδοσία, υπονόμευση όντας εξόριστος. Ο Σεπούλβεδα έζησε για αρκετούς μήνες κοντά στους Ινδιάνου μίας επαρχίας του Εκουαδόρ – της οποίας μου διαφεύγει το όνομά της- και προσπάθησε να εφαρμόσει ένα πλάνο διδασκαλίας. Βρέθηκε στο πλευρό του Σιμόν Μπολιβάρ στην επανάσταση στη Νικαράγουα ενώ ήταν ενεργό μέλος της Greenpeace. Όταν είχε ερωτηθεί σε μία από τις συνεντεύξεις του πως και μετά από όλες τις περιπέτειές του κατέληξε να γράφει βιβλία για παιδιά, απάντησε ταπεινά:

“Ξέρω πως πολλοί άνθρωποι με λογαριάζουν για έναν εξερευνητή σαν τον Ινδιάνα Τζόουνς, αλλά στην πραγματικότητα ήμουν και είμαι ένας απλός άνθρωπος που έχω ζήσει σύμφωνα με τις αξίες και τα πιστεύω μου. Κι ακριβώς επειδή δεν έχω κανένα λόγο να ντραπώ μπορώ να γράφω βιβλία για παιδιά.” 

Ο Σεπούλβεδα είναι σίγουρα από εκείνους τους συγγραφείς των οποίων η ζωή απεικονίζεται έντονα στα έργα τους. Νομίζω πως το εν λόγω βιβλίο γράφτηκε για την οικολογική κρίση γιατί αυτή είναι η αρχή. Αλλά αυτό που μου άρεσε δεν ήταν το φανερό/κρυμμένο μήνυμα αναφορικά με το πόσο σημαντικό είναι να σώζει κανείς το περιβάλλον. Ούτε ήταν η μητρική αγάπη, η σημασία των φίλων στη ζωή μας ή πόσο σημαντικό είναι να μας αποδέχονται άτομα διαφορετικά από εμάς. Ήταν ο Ζορμπάς, ο μαύρος γάτος που ήταν και πελώριος και χοντρός αλλά και σοφός και γλυκούλης και χοντρός και μαύρος κι αυτό το είπα και πιο πριν. Ο Ζορμπάς* αγαπούσε και λάτρευε τη ζωή όπως ο ομώνυμος ήρωας του Καζαντζάκη. Και ήταν τόσο σοφός που είπε εκείνη την πικρή αλήθεια: πετάει μόνο εκείνος που τολμάει να πετάξει. Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο Σεπούλβεδα καταφέρνει να συνεπάρει τον αναγνώστη με περίπου 150 σελίδες με αστείους διαλόγους που προωθούν την προσωπικότητα του κάθε ενός χαρακτήρα και τον κάνει να πιστεύει πως αν δώσει λίγο παραπάνω βάση, θα βρεθεί η λύση. Το μόνο που χρειαζόμαστε στη ζωή μας είναι περισσότερες γάτες σαν το Ζορμπά και περισσότερα γλαροπούλια σαν την Καλότυχη για να μας δείξουν πως αν και διαφορετικοί μπορούμε και πάλι να επικοινωνήσουμε και να κατανοήσουμε τα συναισθήματα του άλλου. Πρέπει μόνο να μην είμαστε τόσο τυφλοί και να αναπτύξουμε πλήρως την περιβαλλοντική συνείδηση.

* Εξόριστος ο Σεπούλβεδα έμενε στο Αμβούργο, όπου είχε δύο γάτες, το Ζορμπά και τη Μπουμπουλίνα – ονόματα που εμπνεύστηκε από τους ήρωες του Καζαντζάκη. 

** Μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του στην ΕΡΤ  που ανακάλυψε η Αλίκη,
ενώ  εδώ θα βρείτε απόσπασμα από την ταινία.